Lieve Blog vriendinnen.
Jullie zullen wel denken;"Leeft ze nog?". Ja, ik ben er nog. Maar we hebben het het afgelopen jaar aardig voor onze kiezen gehad,daarom heb ik nu pas weer wat tijd en moed om jullie het verhaal mee te delen.Maar er zijn ook hele mooie dingen gebeurd.
Om te beginnen begon Jonathan verleden jaar te sukkelen met zijn gezondheid. Op een gegeven moment kreeg hij Trombose.Hij kon letterlijk geen stap meer zetten.Dus hij moest revalideren.Het ging in eerste instantie goed en Erik en ik zouden eind augustus naar de Efteling gaan.Ons jaarlijkse uitje.Jonathan kon alweer een paar passen lopen en er was afgesproken dat hij die dag thuis zou komen om op Tom te passen.Hij hoefde hem niet uit te laten,dat zouden andere goede vrienden doen.Maar een paar dagen van te voren belde hij dat het niet ging,Hij had heel veel pijn en kon geen stap meer zetten.Erik en ik zijn uiteindelijk wel naar de Efteling gegaan en onze vrienden hebben op Tom gepast. Tonny{van de thuiszorg} kwam om Tom zijn Insuline te spuiten.Een week daarna besloot de huisarts van het tehuis waar Jonathan inmiddels al een aantal weken verbleef dat er een foto van zijn been gemaakt moest worden omdat het zo vreemd was dat Jonathan achter uit ging in plaats van voor uit. Er werd een foto gemaakt en de conclusie was dat Jonathan een breuk in zijn linker bovenbeen had. Dat vonden we vreemd,want hij was niet gevallen en in dat been zat al 23 jaar en stalen pen van een auto ongeluk wat hij destijds gehad had. Na drie foto,s in een week tijd kreeg ik een telefoontje dat ik direkt naar het ziekenhuis moest komen.We werden naar een kamer gereden en daar kwam een arts met assistente en een verpleegster met de hoofdverpleegkundige. Foute boel dus. Dat voelde ik aan mijn water. We kregen de vraag gesteld of we wisten wat de{ziekte van Kahler}was.
Nee dat wisten we niet.Beenmergkanker is dat.Dat nieuws sloeg in als een bom. Er is geen medicijn tegen dus je gaat er aan overlijden.Als je mazzel hebt over een jaar of tien was de mededeling.Inmiddels is Jonathan,s linker been geamputeerd omdat daar de brandhaard zat. Hij krijgt chemo ene die slaat gelukkig heel goed aan.En nog een andere kuur ernaast. Iedere twee maanden moet hij aan het infuus met botversterkers en op controle bij de oncoloog. Ze is een hele fijne jonge vrouw die deel uitmaakt van een werkgroep die zich gespecialiseerd heeft op deze ziekte.Het gaat op het moment gelukkig goed met Jonathan.Hij woont niet meer thuis ,maar wel dicht bij.Ik kan naar hem toe lopen.
En in de spaarzame vrije tijd borduur ik.Dat is mijn afleiding.De huisarts verklaarde me laatst overspannen{waar ik al een vermoeden van had} met de mededeling dat ik een stap terug moet zetten,omdat ik kracht op moet doen voor als het echt slecht gaat met Jonathan.Hopelijk duurt dat nog lang,maar oud zal hij niet worden.In plaats van goed voor mezelf te zorgen breek ik juist af wat ik op moet bouwen was zijn mededeling.Dat heb ik goed in mijn oren geknoopt en ik blijf nu wat vaker thuis. Jonathan is gelukkig heel makkelijk daar in.Hij wacht {al 8 maanden} op een elektrice rolstoel en dan hij overdag weer lekker en paar uur naar huis. De aannemer is een paar maanden geleden geweest en heeft een opritje gemaakt waardoor hij het huis in kan. Dan kan hij nu nog niet,want hij heeft en hele brede duw rolstoel die te breed is zodat hij het huis niet in kan.Ik hoop dat hij hem nu toch echt snel krijgt.
Toen Jonathan pas in het ziekenhuis lag heb ik Tom moeten laten inslapen.Hij is dertien en een half jaar oud geworden.Hij gaf een paar dagen ervoor al aan dat het op was. Hij kwam bijna niet meer overeind en als ik hem een kontje gaf om op het bed te komen had hij pijn.Maar we konden aan zijn uitdrukking al zien dat het genoeg was.Zaterdag 14 september hebben we hem laten inslapen.Precies op tijd vertelde de dierenarts.Hij heeft niet geleden.Maar ik mis hem nog elke dag.Omdat ik bijna niet thuis ben begin ik ook niet meer aan een ander dier.Dat vind ik niet eerlijk naar het dier toe.
Maar er is ook goed nieuws.
Erik is inmiddels geslaagd voor zijn diploma en heeft een baan aangeboden gekregen bij Veolia. Standplaats Heerlen.Hij gaat dus verhuizen. Hij en een collega/leerling waren op gesprek uitgenodigd in Maastricht en ze kregen een baan aangeboden.De andere jongen kende hij al omdat het niet alleen een klasgenoot was,maar ook een collega bij de stoomtrein.Ze zijn op zoek naar woonruimte omdat heen en weer rijden niet te doen
is.We zijn zo trots op hem.Hij heeft er twee jaar heel hard voor gewerkt.Elke dag op en neer met de trein van Arnhem naar Rotterdam.Per 1 augustus gaat hij aan de slag.Hij heeft zijn echt zijn droom waar gemaakt.Als mannetje van vier wist hij al dat hij dit wilde.En ondanks zijn lichte vorm van autisme heeft hij het dus gewoon voor elkaar.Verleden week ben ik met hem naar Andre Rieu geweest.In Maastricht. Het was geweldig.Echt een feest.
Het is echt niet allemaal kommer en kwel. gelukkig.En bij ons is het glas nog altijd half vol.
Zo,ik heb jullie weer een beetje bijgepraat.
Ik wil proberen toch weer wat meer met het blog te doen omdat ik het juist zo leuk vind.
Dus hopelijk tot gauw allemaal.
